یک مطالعه جدید نشان داده است که برداشتن بیش از ۵ هزار گام در روز می‌تواند به حفظ سلامت مغز در سالمندانی که در معرض خطر بالاتر ابتلا به بیماری آلزایمر هستند کمک کند.
حدود ۵۷ میلیون نفر در سراسر جهان به آلزایمر مبتلا هستند که شایع‌ترین نوع زوال عقل است. گمان می‌رود این بیماری بر اثر تجمع غیرطبیعی پروتئین‌های آمیلوئید و تائو در داخل و اطراف مغز ایجاد شود و بین آغاز این تجمع و بروز علائم ممکن است سال‌ها فاصله باشد.
هرچند درمان قطعی برای آلزایمر وجود ندارد، اما دانشمندان به‌دنبال راه‌هایی برای کند کردن پیشرفت آن بوده‌اند و به نظر می‌رسد فعالیت بدنی کافی نقشی کلیدی دارد.
همین موضوع باعث شد تیمی از پژوهشگران آمریکایی شمار گام‌های روزانه نزدیک به ۳۰۰ سالمندِ از نظر شناختی سالم را که سطح آمیلوئید بالاتری داشتند و این امر آنان را در آینده در معرض خطر بیشتر آلزایمر قرار می‌داد، پایش کنند.
در طول این مطالعه ۱۴ ساله، فعالیت بدنی بیشتر با کندتر شدن افت شناختی و کارکردی همراه بود. به نظر می‌رسید این موضوع بیشتر ناشی از کند شدن تجمع پروتئین‌های تائو باشد تا تغییر در سطح آمیلوئید.
به‌گفته این پژوهش که در نشریه Nature Medicine. منتشر شده است، رابطه میان کندتر شدن تجمع تائو و افت شناختی در بازه ۵ هزار و ۱ تا ۷ هزار و ۵۰۰ گام روزانه به اوج می‌رسید.
حتی میزان‌های متوسط پیاده‌روی، یعنی ۳ هزار و ۱ تا ۵ هزار گام در روز، نیز با کندتر شدن تجمع تائو و افت شناختی مرتبط بود.
«این یافته‌ها نشان می‌دهد کسانی که از پیش در مغزشان نشانه‌های اولیه آسیب‌شناختی آلزایمر وجود دارد، همچنان می‌توانند از حتی میزان‌های اندک فعالیت بدنی سود ببرند»، تارا اسپایرز-جونز، مدیر مرکز علوم اکتشافی مغز در دانشگاه ادینبورگ، در بیانیه‌ای گفت.
«در مجموع، داده‌های این حوزه نشان می‌دهد فعال ماندن از نظر جسمی برای مغز مفید است، اما تضمینی برای پیشگیری یا کند کردن زوال عقل نیست»، اسپایرز-جونز که در این مطالعه نقشی نداشت، افزود.
پژوهشگران گفتند شمار گام‌های روزانه پایین‌تر می‌تواند «هدف دست‌یافتنی‌تری برای سالمندان کم‌تحرک» باشد؛ به‌ویژه از آن رو که شمارش گام‌ها با ساعت‌های هوشمند و سایر ابزارهای پوشیدنی به‌راحتی قابل پیگیری است.
آن‌ها خاطرنشان کردند برای تأیید این یافته‌ها به پژوهش‌های بیشتری نیاز است. این مطالعه همچنین محدودیت‌هایی دارد؛ برای نمونه، تمرین‌های دیگر مانند شنا یا تمرین‌های مقاومتی را در نظر نگرفته است.
با این حال، نتایج با مطالعات پیشین که ارتباطی میان فعالیت بدنی و سلامت مغز یافته‌اند، همخوانی دارد.
سال گذشته، برای مثال، پژوهشگران دریافتند که بیماران تازه‌تشخیصِ دچار زوال عقل که برنامه ورزشی خود را حفظ کردند، در سال‌های پس از تشخیص‌شان با ۲۹ درصد کاهش خطر مرگ مواجه بودند.